En alweer Imilchil

Begin september vindt in Imilchil altijd het moussem (jaarfeest) plaats dat ook wel bekend staat als de bruidenmarkt. Vroeger was het jaarfeest een ontmoetingsplaats voor jongeren die door het jaar heen niet zo vaak buiten hun dorp kwamen.

zicht op de jaarmarkt van boven op de heuvel

Ahidouss - dans met muziek door mensen van de Ait Hadiddou stam

Tegenwoordig is er meer mobiliteit mogelijk, maar de jaarmarkt is nog steeds een gelegenheid om huwelijken te sluiten.
Verder wordt er een muziek- en dansfestival gehouden en dus een markt.

deze man maakt houten ploegen met alleen een bijl

dames van de Ait Hadiddou stam in hun typische kleding

jongedames met bruidskleden om

Ik was in 1982 voor het eerst op de jaarmarkt, en nu voor de tweede keer.
Het huwelijksdeel heb ik helaas moeten missen, dat had al op de donderdag plaatsgevonden, maar toen kon ik er onmogelijk zijn (het is zo'n zes uur rijden vanaf Rabat).
Op vrijdag heb ik de markt uitgebreid bekeken en gefotografeerd, en ook het optreden van de traditionele dans- en muziekgroepen.
Het was er behoorlijk druk, met ook wel wat buitenlandse toeristen, maar hun aantal viel compleet in het niet bij de lokale mensen.
De beperkte hotelcapaciteit in Imilchil was vrijwel geheel volgeboekt. Er waren wat kleine campings geïmproviseerd, o.a. bij de bron buiten het dorp (bij de invalsweg uit het Noorden).

Onderdelen voor de Bedford vrachtwagen die in dit gebied nog veel wordt gebruikt

Enkele markante uitspraken

Morocco is a gay factory.

Een Marokkaanse homoseksuele man (getrouwd, vader) vertelde dat de strikte scheiding der seksen onder tieners ertoe lijdt dat jongens met elkaar gaan experimenteren om hun seksualiteit te ontdekken. Dat heeft tot effect dat sommigen onder hen homoseksuele gevoelens ontwikkelen.

Op deze manier is het dus de Marokkaanse samenleving zelf die er, volgens deze man, de oorzaak van is dat homo's in die samenleving bestaan.

Dit is een weerlegging van de bewering van (met name conservatieve) Marokkanen dat homoseksualiteit (evenals AIDS) door buitenlanders naar Marokko zou zijn gebracht.

 

De Arabische lente dreigt een nachtmerrie te worden voor de Arabische vrouwen.

Deze uitspraak werd gedaan door een dame die een vrij hoge positie heeft op een Marokkaans ministerie. Ze is zeer betrokken bij vrouwenrechten etc.

Ze doelde duidelijk op de ontwikkeling in diverse landen waar na de 'revolutie' islamisten aan de macht zijn gekomen, die de vrijheden van de vrouwen dreigen in te perken.

Op deze manier hebben de revoluties dus een effect dat strijdig is met de idealen.

Tunesië:

Een Amerikaanse collega die zowel Marokko als Tunesië goed kent stelde:

Tunesië dreigt af te glijden tot een zgn. failed state, de geest is uit de fles met de salafisten die daar onevenredig veel macht hebben gekregen.

De gematigde islamisten die officieel de regering vormen hebben de extremisten te veel ruimte gegeven, die ze nu niet meer willen inleveren.

Landschappen en natuurschoon

Zomaar wat mooie foto's van het landschap in Marokko.
(klikken op de foto geeft uiteraard een grotere foto te zien).

Bij Skoura, de Dadèsrivier.

Ook de Dadès bij Skoura

Het kleine meertje Tiselit bij Imilchil

Bloemenpracht in de Midden-Atlas in juni.

Rabat die mooie stad

Rabat is de hoofdstad van Marokko. De stad is daardoor ook schoner en groener dan andere steden.

Hier de Boulevard Mohammed V.

De Villa des Arts, ingericht als museum.

Ontmoetingen in Rabat

Ik kreeg zes logé's: studenten op weg naar Gambia voor een goed doel. Ze hebben bij mij gelogeerd terwijl ze op een visum voor Mauritanië wachtten in Rabat. Toen zijn we met die drie auto's even naar het bos buiten Rabat geweest om wat ervaring op te doen in off the road rijden. Ik voelde me weer even 30 jaar jonger met die jongelui.

Bij mij op het terras in Rabat.
Inmiddels zijn ze, na de nodige tegenslagen, toch in Gambia gearriveerd. De auto's zullen daar op een veiling worden verkocht en de opbrengst gaat naar het goede doel.
Hun blog: http://www.students-for-students.nl/blog/

En ook in Rabat: Nasrdin Dchar, de acteur uit de film Rabat die vorig jaar een (f*cking) Gouden Kalf won.

En de tweede acteur van de film Rabat: Achmed  Akkabi. Beide heren hadden belangstelling voor een cursus Marokkaans Arabisch (maar op verschillende niveau's) omdat ze ook wel eens een rol in Marokko zouden willen spelen.

Bezoek aan de veemarkt van Imilchil

Zo af en toe plaats ik wat foto's uit de afgelopen periode, met daar wat korte commentaren bij.

De foto's op deze pagina zijn van een bezoek aan de schapenmarkt in Imilchil. Imilchil ligt in de oostelijke Hoge Atlas, onder Kasbah Tadla.
Op zaterdagochtend heel vroeg (tot ongeveer 7 uur) is er een markt voor schapen en geiten.
De foto's spreken voor zich.

Weer eens naar Imilchil

Ik was afgelopen weekend in good old Imilchil, het plaatsje in de Hoge Atlas dat dertig jaar geleden al mijn hart gestolen heeft. Ik heb er al eerder over geschreven.
Hier een paar foto's die ik heb gemaakt. Klikken op de foto geeft uiteraard een groter en beter beeld.

Iseli, het grote van de twee meertjes. Ik ben er op de mountainbike heen gereden.

Tiselit, het kleine meertje.

Het dorpje Agoudal, gelegen vlakbij Imilchil.

Imilchil ligt er minder schilderachtig bij dan Agoudal. Imilchil ontleent zijn charme aan de twee meertjes.

Filmpjes

Ik heb de laatste tijd weer eens wat korte filmpjes op Youtube gezet.
Hier links naar die filmpjes.

Kookles op het NIMAR, voor de cursisten die de intensieve zomercursus Darizja (Marokkaans Arabisch) volgen in de maand juli.




Afgelopen weekend werd de film Rabat vertoond in de open lucht in Casablanca en Rabat. Twee van de acteurs waren daarbij aanwezig. Nasrdin Dchar (Gouden Kalf 2011) en Achmed Akkabi waren naar Marokko gekomen.
Nasrdin liep apetrots rond terwijl de film draaide in Rabat en zei: "De cirkel is rond".



Ik had vorige week zes logé's in huis: studenten die voor een goed doel op doorreis waren naar Gambia. Ze moesten in Rabat een visum voor Mauritanië aanvragen. Ik heb de drie heren een lesje off the road driving gegeven in het bos bij Rabat, waar ik normaal altijd ga mountainbiken.



Hun belevenissen zijn te volgen op hun blog op: http://www.students-for-students.nl/blog/

En zo is er toch weer wat te melden af en toe.

How R U 2: Bezoek de Hoge Atlas

[How R U?] Jan Hoogland in Marokko

Datum bericht: 25 juni 2012

Hoe gaat het eigenlijk met onze studenten en medewerkers in het buitenland? Wat doen ze? Wat maken ze mee? Elke maandag bellen we een Radboudiaan met de vraag How R U? Vandaag Jan Hoogland. Hij is directeur van het NIMAR, een instituut dat de samenwerking en uitwisseling tussen Nederland en Marokko bevordert op de terreinen van hoger onderwijs en wetenschappelijk onderzoek.
‘In Nederland is in de zomer alles in bloei. In het overgrote deel van Marokko is dat juist de tijd dat alles ophoudt met groeien. Rond de zomermaanden kunnen de temperaturen hier behoorlijk oplopen, tot ruim boven de 40 graden. Het is dan te warm om bezienswaardigheden in de steden te gaan bekijken, maar een mooi moment om de regio rond het Atlasgebergte te bezoeken. Een ontzettend mooie plek, die helaas door de meeste toeristen wordt overgeslagen. '

Klimaat‘Marokko heeft meerdere klimaten. In het gebergte is het zelfs in de zomer door de hoogte van het gebergte koel, terwijl het in de rest van het land bloedheet is. En als in de rest van het land het graan al geoogst wordt, is er net gezaaid in het gebergtegebied. Steek je het gebergte over, dan sta je ineens aan het begin van de woestijn. Ik vind het bijzonder dat je binnen een paar uur in een heel ander klimaat terecht kunt komen.'
Zandweg ‘Mijn favoriete dorp in het Atlasgebergte heet Imilchil. Een pittoresk en schilderachtig dorpje. Toen er nog geen verharde wegen lagen, was het een populaire toeristenplaats voor mensen die graag met een four wheel drive op pad gingen. Maar nu is de weg naar Imilchil wel verhard en hebben toeristen interesse in het plaatsje verloren. Dat is jammer, want het is een ontzettend arm dorp dat elk beetje geld goed kan gebruiken.' / Jolene Meijerink

How R U 1: Jan Hoogland in Marokko

Hoe gaat het met onze studenten en medewerkers in het buitenland? Wat doen ze? Wat maken ze mee? Elke maandag bellen we een Radboudiaan met de vraag How R U? Vandaag Jan Hoogland. Hij is directeur van het NIMAR, een instituut dat de samenwerking en uitwisseling tussen Nederland en Marokko bevordert op het gebied van hoger onderwijs en wetenschappelijk onderzoek.
‘Ik heb altijd al een voorliefde voor Marokko gehad. Na mijn eerste jaar als student Arabisch ben ik voor het eerst naar Marokko geweest. Het is een mooi land. Mensen denken altijd meteen aan een zandbak, maar het landschap is ongelofelijk gevarieerd. De mensen zijn heel vriendelijk, vooral als je Arabisch spreekt.
Van reisleider naar directeur‘Na de eerste reis naar Marokko was ik verkocht. Sindsdien ben ik er vaak geweest en heb ik zelfs een tijdje als reisleider gewerkt. In een Land Rover vertrok ik dan van Nederland naar Marokko om daar de hele zomer rondleidingen te geven. Zo heb ik het land echt goed leren kennen. Ik durf zelfs te stellen dat ik het land beter ken dan de meeste Marokkanen.’

Mengelmoes‘Taalkundig is het een interessant land. Naast het officiële Arabisch, spreekt ongeveer de helft van de bewoners ook nog een vorm van Berber. Als je hogerop wilt komen op de arbeidsmarkt, is het nodig om Frans te spreken. De spreektaal is daarom een mengelmoes geworden van Franse, Arabische en Berberse woorden. Je raakt er snel aan gewend. In Nederland sprak ik Arabisch en wanneer ik een woord niet wist, schakelde ik over naar het Nederlands. Nu spreek ik Arabisch en schakel ik automatisch over naar het Frans. ‘
Auto’s‘Aan de taal kon ik makkelijk wennen, maar aan de manier van autorijden kan ik me na al die jaren nog steeds ergeren. De rijstijl is te typeren als ongedisciplineerd en individualistisch. Mensen kijken niet in spiegels en leren ook niet vooruit te kijken om te anticiperen. Een rijbewijs halen is een eitje. Een collega van me had rijexamen en mocht na minder dan een minuut alweer stoppen. De examinator vond dat hij wel genoeg had gezien. Ze was geslaagd. Hoewel ik me rot aan erger aan de Marokkaanse rijstijl, rijd ik gewoon op dezelfde manier mee. Wanneer ik in Nederland ben moet ik dan ook altijd weer even oefenen om netjes te rijden. Dat is dan wel echt weer even omschakelen.’ / Jolene Meijerink

Ai, weer maandenlang niets van me laten horen

Beste lezers,
Ik schaam me, al maandenlang heb ik niets geschreven. Terwijl er van alles te melden viel.
Maar het is zwaar om zoveel communicatiemiddelen bij te houden: ten eerste de Email uiteraard. En dan een facebookpagina voor mezelf en eentje voor het NIMAR (NIMAR Rabat). En de website van het NIMAR met inhoud, agenda en nieuwsberichten.
En ook nog een voorzichtig begin met Twitter namens het NIMAR.
Welk bericht moet waar komen? Zijn er berichten voor de blog?

Feit is dat Facebook veel interactiever is voor het contact met onze 'vrienden': studenten, collega's, sympatishisanten etc.
Maar er is ook goed nieuws. Op de website van de Radboud Universiteit is nu regelmatig een klein verhaaltje over mij te lezen. In de rubriek over studenten en medewerkers in het buitenland word ik één keer per maand telefonisch geïnterviewd en wordt er een stukje geschreven door Jolene Meijerink.
Ik zal die berichten met enige vertraging op mijn blog kopiëren, dan bent u zo toch verzekerd van regelmatige aanvoer van nieuws uit Rabat.

werkbezoek aan Cairo

Van 13 tot 17 januari was ik in Cairo om daar het 40-jarig bestaan van ons zusterinstituut het NVIC (Nederlands Vlaams Instituut Cairo) bij te wonen. En het was tevens de gelegenheid om officieel het geheel gerenoveerde instituutspand te heropenen.
De collega’s hadden een voldoende interessant programma opgesteld om iets van het bezoek op te steken, en de gastenlijst vermeldde voldoende interessante personen om te netwerken.

Ik reisde naar Cairo met nog twee collega’s van het NIMAR. Onze beide docenten Choumissa en Yelins zijn voor twee weken in Cairo gebleven omdat het NVIC ook nog een cursus ‘Teaching Arabic as a Foreign Language’ (TAFL) heeft georganiseerd.

 

Het  instituut is, onder leiding van een zeer vakkundig team van de Leidse universiteit (de beheerder van het NVIC), grondig en prachtig gerenoveerd. Aangezien dit mijn derde bezoek aan het NVIC was, kan ik dat uit eigen ervaring melden want ik ken dus ook de oude situatie. Net als bij mijn bezoek aan de zusterinstituten in Florence en Rome kreeg ik hier wel een beetje last van het Calimero-effect (“Zij zijn groot en ik is klein”). Maar het NIMAR is nog maar een kleuter van vijf jaar oud, terwijl het NVIC dus al 40 jaar bestaat en ‘Rome’ al meer dan 100 jaar.

Op de eerste dag waren er sprekers die allen het belang van internationalisering en de  rol van de instituten daarin benadrukten. Daar hoef je mij, als oprichter van zo’n instituut, natuurlijk niet van te overtuigen. Maar zulke ontmoetingen geven toch altijd weer nieuwe inspiratie.

De tweede dag hebben we gebruikt om met vertegenwoordigers van de opleidingen Arabisch uit Nederland te praten. Voor zowel het NVIC als het NIMAR is het semester Arabisch voor studenten uit Nederland ‘core business’. Na die vergadering werden we bijgepraat door een topambtenaar van het Nederlandse ministerie van OCW over voor de instituten relevante ontwikkelingen.

Vervolgens hebben we een bezoek gebracht aan een historisch pand in oud Cairo waarin een openbare fontein en Koranschool zijn gevestigd. Dat pand is met steun van de Nederlandse ambassade in Cairo en het NVIC gerestaureerd. Het pand illustreert de historische relaties met Nederland want in de hal zijn vele tegeltjes aangebracht die in Delfts blauw allerlei Nederlandse taferelen afbeelden. Omdat dit dus een voorbeeld is van gezamenlijk Nederlands Egyptisch erfgoed, is het gekozen als cultureel project.

Op de derde dag hebben we een opgravingsproject in Saqqara bezocht want naast arabistiek is egyptologie (archeologie in Egypte) ook een belangrijk werkterrein voor het NVIC. Daar zit een belangrijk verschil tussen het NVIC en het NIMAR want archeologen zijn bij ons nog niet eerder langs gekomen. Anderzijds doet het NIMAR veel voor studenten en onderzoekers sociale wetenschappen en voor het Nederlandse HBO, allebei werkterreinen waar het NVIC (nog?) niet zeer actief is.

Het netwerken is bij dit soort bijeenkomsten ook zeer belangrijk. Ten eerste met bekenden natuurlijk, zoals de arabisten van de Nederlandse universiteiten. En uiteraard de collega’s van de andere instituten die ook aanwezig waren (van de instituten in Rome, st. Petersburg, Amman, Beiroet). Verder was er een delegatie van het ministerie van OCW, de financier van het NIMAR. Met een Vlaamse universiteit zijn contacten gelegd voor een grotere Vlaamse betrokkenheid bij het NIMAR. Gezien de uitstekende ervaringen bij het NVIC zou een Vlaamse betrokkenheid bij het NIMAR een verrijking kunnen zijn. Verder sprak ik o.a. nog met een vertegenwoordiger van het NUFFIC en van Buitenlandse Zaken.

Het moet voor de collega’s van het NVIC een hele onderneming zijn geweest om zo’n drie dagen durend programma op te stellen, maar ze kunnen nu terugkijken op een zeer geslaagd evenement. Het was nuttig, leerzaam en prettig. En aangezien het programma zich voltrok op zaterdag, zondag en maandag hoefde het ook niet te veel werkdagen te kosten.

Gelukkig heeft de veiligheidssituatie in Cairo geen roet in het eten gegooid. Het was er, voor zover wij konden waarnemen, rustig deze dagen. We zijn met de bus wel over het beroemde Tahrirplein gekomen, en er waren nog altijd wat tentjes en demonstranten aanwezig. De collega’s vragen zich wel af wat er op 25 januari zal gebeuren. Dan is het een jaar geleden dat de protestbeweging in Cairo begon en velen zijn van mening dat er sindsdien nog onvoldoende veranderd is.

Op het NIMAR hopen we, zowel voor de collega’s op het NVIC als voor onszelf, dat het onderwijsprogramma voor de studenten Arabisch in februari in Cairo gewoon kan starten. Vorig jaar was dat namelijk niet het geval: vanwege de veiligheidssituatie moest het programma geannuleerd worden en kwam een deel van de gedupeerde studenten alsnog naar Rabat. Wij wilden die studenten niet in de kou laten staan maar het is voor de staf van het NIMAR wel een flinke extra inspanning geweest.

(met excuses voor de plaatsing van de foto's. Blogspot is op dat punt niet erg meewerkend).