woensdag, januari 21, 2009

Chaotisch dagje op het NIMAR

Woensdag 21 januari: tussen 9 en 11 hadden we ons tweewekelijks werkoverleg.
Terwijl we daarmee bezig waren kregen we een klacht van de buurman over lekkage langs de muur aan zijn kant. De indruk was dat de oorzaak van de lekkage aan onze kant zou zitten.
Dus werd een loodgieter gebeld. Die kwam kijken, en stelde voor het complete leidingwerk in ons pand te vernieuwen. Dat was een nogal omvangrijke operatie.
De huisbaas kwam ook langs om huur op te halen, toen hij hoorde van het probleem belde hij zijn eigen loodgieter om te komen kijken.
Dat werd zoeken en zoeken, maar uiteindelijk was de conclusie dat er inderdaad een lek in de muur aan onze kant moest zitten.
Ondertussen was er een ploeg van Maroc Telecom verschenen voor het aansluiten van een nieuwe telefooncentrale. De oude gaf problemen en moest vervangen worden. Ze zouden vandaag bellen voor een afspraak, maar nu stonden ze zonder afspraak op de stoep. NIET weg laten gaan zei ik. Installeren dat ding! Dus die gingen ook aan de slag. Boren, draden trekken etc. Maar, dit blijft Marokko, debenodigde kabels hadden ze niet bij zich. Geen probleem, onze bewaker Abdellah sprong op zijn scooter en scheurde naar de doe-het-zelf-zaak.
En toen kwam er ook nog een telefoontje van onze leverancier van kantoormeubilair, dat het meubilair dat gistermiddag om 16.30 was besteld in Casablanca, vandaag al in Rabat bezorgd zou worden. OK, laat maar komen!
Ondertussen was de loodgieter aan de slag gegaan met hakken en breken om het lek te traceren, bij ons in de muur, en de zooi werd steeds groter. Puin van weggehakt stucwerk en bakstenen vulden de hal op de bovenste etage. Twee kasten zijn weggeschoven om ruimte te creëren.
Als een geluk bij een ongeluk belde leverancier Mobilia met meubels voor ons nieuwe gastenappartement dat ze pas morgen zouden komen afleveren.
Het kantoormeubilair werd gemonteerd en in de kamers ingeruimd, verpakkingsmateriaal slingerde overal rond.
En wie hield het hoofd koel: Farid onze rots in de branding, onze alleskunner. Hij kwam op het idee Abdellah op de scooter weg te sturen, hij stond iedereen te woord en is vandaag minstens 40x twee trappen op en af geweest. Ik was zelf nog wat aan het uitzieken van een griepaanval in het weekend, voelde me nog wat slapjes dus ik probeerde zelf zo weinig mogelijk de trap op en af te gaan.
Om 4 uur eindigt de werkdag van onze rots in de branding, maar hij zegde een andere (werk)afspraak af om het fort te blijven bewaken.
Ik had inmiddels gasten uit Nederland ontvangen, en moest me met hen bezighouden maar voelde me wel schuldig.
Als het NIMAR een Macdonalds was, en we zouden doen aan 'medewerker van de maand' zou Farid de eerste zijn.

zondag, januari 11, 2009

Van onderwijscoördinator tot directeur

Sinds 1 januari 2009 ben ik binnen het NIMAR 'doorgestroomd' naar de functie van directeur.
De oude directeur, Paolo De Mas, is onder veel dankbetuigingen teruggekeerd naar Nederland, en ik heb zijn taken met ingang van afgelopen week overgenomen.
Deze stap was al een tijdje bekend, en intimi wisten het ook al, maar nu is het dus officieel.

Het feestje dat ik in mijn vorige stukje noemde, was mijn afscheidsfeestje uit Nederland. Het viel toevallig ook samen met mijn 25-jarig jubileum als docent Arabisch aan de Radboud Universiteit Nijmegen.
Drie jaar geleden was ik de initiatiefnemer en oprichter van het NIMAR. Maar ik was toen vanwege mijn privésituatie niet beschikbaar om permanent in Marokko te gaan zitten. Inmiddels is die situatie gewijzigd, en was ik nu wel beschikbaar om mijn ‘kindje’ onder mijn hoede te nemen. De eerste tweeëneenhalf jaar heeft Paolo De Mas mijn kindje geadopteerd en het met grote zorg en toewijding als zijn eigen kindje opgevoed. Paolo omschreef deze periode zelf in ons gastenboek, bij zijn afscheid, als een soms hectische maar boeiende en interessante periode. En dat was het zeker.

En ik ben niet alleen directeur van het NIMAR geworden maar ook onderwijsattaché op de Nederlandse ambassade te Rabat. Met andere woorden, ik ben op mijn oude dag ook nog diplomaat geworden, inclusief een diplomatiek paspoort.
Dat heeft overigens ook bepaalde consequenties.
Als diplomaat word ik niet geacht in het openbaar opinies over Marokko te verkondigen. Weliswaar deed ik dat niet zo vaak op deze blog, en beschreef ik hier meestal mijn eigen belevenissen of gaf ik tips aan de lezers over reizen in Marokko, maar nu zult u dus helemaal verstoken blijven van 'gevoelige informatie' en zal ik mij diplomatiek moeten uitlaten.

Sinds 6 januari woon ik nu in Rabat en dat is voor het eerst in de lange periode van ruim 30 jaar dat ik in Marokko kom. Nooit eerder heb ik echt hier gewoond. Mijn verblijven waren altijd tijdelijk, van enkele dagen tot enkele weken, en de laatste paar jaar, sinds de oprichtingsfase van het NIMAR wel met grote regelmaat.

Ik heb geen plannen om deze blog van karakter te gaan veranderen, behalve dus de hierboven genoemde beperkingen. Maar ik zal zeker regelmatig een stukje blijven plaatsen. Er komt alleen maar meer inspiratie dan voorheen natuurlijk.
Maar in de afgelopen periode was het al zo dat niet alle ideeën voor een stukje ook echt werden uitgewerkt, dat zal in de toekomst ook wel zo blijven.

Ik blijf mijn best doen voor de vaste en incidentele lezers met enige regelmaat een interessant stukje over mijn belevenissen in Marokko te schrijven. En soms wil ik gewoon een paar mooie foto's laten zien.

Maar ik ga mij toch vooral inzetten om het kindje NIMAR tot volle wasdom te laten doorgroeien.