Rond Oud en Nieuw was ik met mijn drie zoons in Marokko, om hen ook weer eens te laten zien waar hun vader zoal mee bezig is als hij weer eens in Marokko zit.
Dus zijn we begonnen in Rabat, op het NIMAR. We kwamen 's nachts laat aan op het NIMAR. De volgende dag zagen de mannen pas goed waar ze terecht gekomen waren. Dat hadden ze nog nooit meegemaakt, een vakantiehuis met voor iedereen wel twee computers met internet etc. Als het aan hen had gelegen waren we in Rabat gebleven ;-)
Maar dat was niet de bedoeling, we zouden een rondje door het Zuiden van Marokko gaan maken. Maar eerst moesten we zonnebrillen kopen, want die had iedereen in Nederland laten liggen.
De tweede dag gingen we naar het befaamde Marrakech. In een hotel in Marrakech zag Oscar (15 jr. oud) voor het eerst van zijn leven een draaischijftelefoon. Hij vroeg zich hardop af hoe dat nou werkte. Hij kwam er niet helemaal uit.
In 2000 was ik ook met mijn drie zoons in Marokko. Ze waren toen resp. 14, 12 en 8 jaar oud. Nu, bijna acht jaar later keken ze duidelijk op een andere manier naar het land. Met meer belangstelling voor de mensen, de manier waarop het leven hier verloopt etc.
Het was ook leuk om te zien dat ze hun best deden een paar woordjes Arabisch op te pikken. Ik heb dat uiteraard gestimuleerd, zonder het te overdrijven. Oscar had zelfs het plan gehad mijn cursusboek Marokkaans door te nemen voor de reis, maar dat is helaas bij een voornemen gebleven. Een overzichtje met beleefdheidsformules en begroetingen had hij wel een paar keer op de CD beluisterd, dus hij was een beetje voorbereid. En zoiets wordt hoog gewaardeerd in Marokko. Als we een restaurant uitliepen, en alle drie de heren zeiden bij het weglopen be-s-slama (tot ziens), zag je de waarderende blikken in de ogen van de obers (en de trotse blik van vader misschien).
In Agadir was een ober die zich ook echt uitsloofde om het ons naar de zin te maken, en die nam zoenend afscheid van de jongens (wang tegen wang) toen we weggingen.
Binnenkort nog een stukje over onze belevenissen.
Dus zijn we begonnen in Rabat, op het NIMAR. We kwamen 's nachts laat aan op het NIMAR. De volgende dag zagen de mannen pas goed waar ze terecht gekomen waren. Dat hadden ze nog nooit meegemaakt, een vakantiehuis met voor iedereen wel twee computers met internet etc. Als het aan hen had gelegen waren we in Rabat gebleven ;-)
Maar dat was niet de bedoeling, we zouden een rondje door het Zuiden van Marokko gaan maken. Maar eerst moesten we zonnebrillen kopen, want die had iedereen in Nederland laten liggen.
De tweede dag gingen we naar het befaamde Marrakech. In een hotel in Marrakech zag Oscar (15 jr. oud) voor het eerst van zijn leven een draaischijftelefoon. Hij vroeg zich hardop af hoe dat nou werkte. Hij kwam er niet helemaal uit.
In 2000 was ik ook met mijn drie zoons in Marokko. Ze waren toen resp. 14, 12 en 8 jaar oud. Nu, bijna acht jaar later keken ze duidelijk op een andere manier naar het land. Met meer belangstelling voor de mensen, de manier waarop het leven hier verloopt etc.
Het was ook leuk om te zien dat ze hun best deden een paar woordjes Arabisch op te pikken. Ik heb dat uiteraard gestimuleerd, zonder het te overdrijven. Oscar had zelfs het plan gehad mijn cursusboek Marokkaans door te nemen voor de reis, maar dat is helaas bij een voornemen gebleven. Een overzichtje met beleefdheidsformules en begroetingen had hij wel een paar keer op de CD beluisterd, dus hij was een beetje voorbereid. En zoiets wordt hoog gewaardeerd in Marokko. Als we een restaurant uitliepen, en alle drie de heren zeiden bij het weglopen be-s-slama (tot ziens), zag je de waarderende blikken in de ogen van de obers (en de trotse blik van vader misschien).
In Agadir was een ober die zich ook echt uitsloofde om het ons naar de zin te maken, en die nam zoenend afscheid van de jongens (wang tegen wang) toen we weggingen.
Binnenkort nog een stukje over onze belevenissen.
