donderdag, maart 25, 2010
woensdag, maart 10, 2010
Nieuwe Roman die speelt in Marokko: Sirocco van Kees Beekmans.
Ik heb op deze blog al eens eerder melding gemaakt van de publicaties van Kees Beekmans. Kees is columnist van de Groene Amsterdammer, en tegenwoordig ook correspondent van Trouw in Marokko.
En ik beschouw Kees ook als een goede vriend.
De laatste jaren was Kees bezig een roman over Marokko te schrijven. Ik was zeer benieuwd wat het resultaat zou zijn. Het is zijn eerste roman. Dat Kees over een vlotte pen beschikt was al duidelijk. Met zijn gebundelde columns 'Eén hand kan niet klapt´ en ´De jeugd van tegenwoordig´ was hij al in de prijzen gevallen.
Met veel plezier heb ik het boek gelezen. Het is een handzaam boek van zo´n 140 pagina´s dus je leest het in een paar uurtjes uit.
Vanaf het begin was het een lange reeks herkenningen. Hoewel, het begin van het boek beschrijft een scene met hoeren in hippe tenten in Marrakech en daar heb ik zelf weinig ervaring mee :‑)
Maar al lezend herkende ik allerlei zaken die Kees me wel eens had verteld, of die betrekking hadden op gezamenlijke kennissen.
Kees heeft als een constructeur een verhaal gecreëerd uit een aantal elementen.
De setting van het boek is gebaseerd op voor een belangrijk deel waargebeurde nieuwsfeiten.
De zelfmoordaanslagen in Casablanca die hij noemt hebben echt plaatsgevonden.
De beschrijving van de locaties verraden een goede bekendheid met het terrein.
Maar er staan ook autobiografische elementen in het verhaal zoals het conflict met de 'gardien' die in zijn straat op geparkeerde auto's past. Ik weet het want Kees heeft me erover verteld toen het speelde.
En ook Kees zijn frustraties komen aan bod. Eerder schreef hij in één van zijn columns al eens genadeloos over diplomaten en hun vermeende luxe leventje. In dit verhaal komt ook zoiets aan de oppervlakte: diplomaten en directeuren van culturele instituten (die kan ik persoonlijk in mijn zak steken) zouden allemaal in grote villa's wonen met huispersoneel en bewakingspersoneel.
Kees construeerde zo een knap verhaal dat ik zeer geboeid heb gelezen.
Maar wie is zijn vriend en kompaan Alain in het verhaal? Ik geloof niet dat hij mij verteld heeft over een personage dat aan dat signalement voldoet. Is het Kees zijn alter ego? Had hij de ruwe bolster willen zijn zoals hij Alain (Atilla) beschrijft? Of voert hij deze koele berekenende krachtpatser ten tonele om er uiteindelijk weer mee af te rekenen? Of om te laten zien dat de Marokkaanse samenleving gecompliceerder is dan hij lijkt, en dat je je daar beter maar niet te diep in kunt mengen.
Stof tot nadenken, of een praatje met de schrijver.
Kees zelf vertelde me, nog voor ik het boek uit had, dat voor hem de rode draad vooral is: omgaan met armoede. De armoede die overal in Marokko waarneembaar is en die Kees als schrijnend ervaart.
Hoertjes worden tot dat beroep gedreven uit armoede, de gardien in de straat woont in een sloppenwijk, de terroristen worden tot wanhoop gedreven door armoede.
Miljoenen mensen in Marokko leven in die armoede, aldus Kees.
En ik beschouw Kees ook als een goede vriend.
De laatste jaren was Kees bezig een roman over Marokko te schrijven. Ik was zeer benieuwd wat het resultaat zou zijn. Het is zijn eerste roman. Dat Kees over een vlotte pen beschikt was al duidelijk. Met zijn gebundelde columns 'Eén hand kan niet klapt´ en ´De jeugd van tegenwoordig´ was hij al in de prijzen gevallen.
Met veel plezier heb ik het boek gelezen. Het is een handzaam boek van zo´n 140 pagina´s dus je leest het in een paar uurtjes uit.
Vanaf het begin was het een lange reeks herkenningen. Hoewel, het begin van het boek beschrijft een scene met hoeren in hippe tenten in Marrakech en daar heb ik zelf weinig ervaring mee :‑)
Maar al lezend herkende ik allerlei zaken die Kees me wel eens had verteld, of die betrekking hadden op gezamenlijke kennissen.
Kees heeft als een constructeur een verhaal gecreëerd uit een aantal elementen.
De setting van het boek is gebaseerd op voor een belangrijk deel waargebeurde nieuwsfeiten.
De zelfmoordaanslagen in Casablanca die hij noemt hebben echt plaatsgevonden.
De beschrijving van de locaties verraden een goede bekendheid met het terrein.
Maar er staan ook autobiografische elementen in het verhaal zoals het conflict met de 'gardien' die in zijn straat op geparkeerde auto's past. Ik weet het want Kees heeft me erover verteld toen het speelde.
En ook Kees zijn frustraties komen aan bod. Eerder schreef hij in één van zijn columns al eens genadeloos over diplomaten en hun vermeende luxe leventje. In dit verhaal komt ook zoiets aan de oppervlakte: diplomaten en directeuren van culturele instituten (die kan ik persoonlijk in mijn zak steken) zouden allemaal in grote villa's wonen met huispersoneel en bewakingspersoneel.
Kees construeerde zo een knap verhaal dat ik zeer geboeid heb gelezen.
Maar wie is zijn vriend en kompaan Alain in het verhaal? Ik geloof niet dat hij mij verteld heeft over een personage dat aan dat signalement voldoet. Is het Kees zijn alter ego? Had hij de ruwe bolster willen zijn zoals hij Alain (Atilla) beschrijft? Of voert hij deze koele berekenende krachtpatser ten tonele om er uiteindelijk weer mee af te rekenen? Of om te laten zien dat de Marokkaanse samenleving gecompliceerder is dan hij lijkt, en dat je je daar beter maar niet te diep in kunt mengen.
Stof tot nadenken, of een praatje met de schrijver.
Kees zelf vertelde me, nog voor ik het boek uit had, dat voor hem de rode draad vooral is: omgaan met armoede. De armoede die overal in Marokko waarneembaar is en die Kees als schrijnend ervaart.
Hoertjes worden tot dat beroep gedreven uit armoede, de gardien in de straat woont in een sloppenwijk, de terroristen worden tot wanhoop gedreven door armoede.
Miljoenen mensen in Marokko leven in die armoede, aldus Kees.
maandag, maart 08, 2010
Export manager op klompen
Afgelopen zondag vloog ik terug naar Casablanca en naast mij zat de drager van onderstaand schoeisel.
Het bleek de export manager van Frico kaas te zijn, die mij vertelde dat hij altijd zo op reis gaat naar de landen van zijn regio (o.a. Noord-Afrika).
En hij boekt daar succes mee want als ik boodschappen ga doen in een supermarkt in Rabat dan zie ik daar altijd de Frico kaas vrij prominent in de schappen liggen.
Overigens had deze zakenman wel ruimte voor een stagiair die in Marokko wat zaken voor hem zou kunnen uitzoeken. Ik heb hem verteld dat het NIMAR zo'n stagiair kan opvangen en ondersteunen. Kortom, HEAO-studenten marketing of zoiets (met goede kennis van het Frans!), hier liggen mogelijkheden. Neem contact op met het NIMAR als je belangstelling hebt (info @ nimar.ru.nl).
Het bleek de export manager van Frico kaas te zijn, die mij vertelde dat hij altijd zo op reis gaat naar de landen van zijn regio (o.a. Noord-Afrika).
En hij boekt daar succes mee want als ik boodschappen ga doen in een supermarkt in Rabat dan zie ik daar altijd de Frico kaas vrij prominent in de schappen liggen.
Overigens had deze zakenman wel ruimte voor een stagiair die in Marokko wat zaken voor hem zou kunnen uitzoeken. Ik heb hem verteld dat het NIMAR zo'n stagiair kan opvangen en ondersteunen. Kortom, HEAO-studenten marketing of zoiets (met goede kennis van het Frans!), hier liggen mogelijkheden. Neem contact op met het NIMAR als je belangstelling hebt (info @ nimar.ru.nl).
Abonneren op:
Posts (Atom)
