Handen uit de mouwen

En nu is het pas echt actie.
Schreef ik een paar weken geleden nog dat de inventaris van het NIMAR bestond uit een verdeelstekker en een doosje elastiekjes, dat is in twee dagen flink veranderd.
Ik ben als een bezetene aan het kopen geslagen, gereedschap, keukeninventaris, inrichting voor 2 gastenverblijven, planten en potgrond en weet ik veel wat nog meer.
Alles is hier te koop. De Bricoma doet nauwelijks onder voor een Nederlandse Gamma. Alleen hout is er nauwelijks, dat is vreemd. En wat ik ook (nog) niet heb kunnen vinden: zo'n koker waarin je closetrollen kunt stapelen in het toilet. Dat komt natuurlijk omdat het hier niet gebruikelijk is met closetpapier te werken. Men reinigt zichzelf hier met water.
Ik heb zelfs een dubbeldeurs koelkast gespot met in de ene deur een flatscreen TV. 40.000 Dirham kost hij, 4.000 euro. Dat is zo ongeveer twee jaarsalarissen van een minimumloner (en veel mensen zitten daar nog onder trouwens).

Ik heb een bestelautootje gehuurd, een Citroën C25 (of zoiets). Feitelijk is dat zo ongeveer de opvolger van mijn eigen eerste auto, waarmee ik ook voor het eerst naar Marokko ben gereisd in 1977; dat was een besteleend. Ik had net 3 maanden m'n rijbewijs en ging gelijk 3.000 km. recht naar het Zuiden, samen met een studiegenoot.
Met dat karretje rijd ik nu van de METRO (MAKRO) naar de Marjane (soort Franse megasuper) en dan naar het tuincentrum.

Dus even geen academische activiteiten maar gewoon kopen en het huis in slepen. Ophangen, installeren etc. is er nog niet van gekomen. Daar ga ik in het weekend maar eens wat aan doen. Met het aangeschafte gereedschap moet dat wel kunnen.
Ik heb ook maar een eenvoudig ink jet printertje aangeschaft om per dag een boodschappenlijst te kunnen uitprinten.

Maar ook al heb ik nu dan in twee dagen zo'n 30.000 Dirham uitgegeven (dus pakweg anderhalf minimumjaarloon), in het pand kun je dat nog nauwelijks zien. Maar probeer je maar eens voor te stellen dat je de complete inrichting van een woning in een paar dagen bij elkaar zou moeten kopen. Het leuke is wel dat ik niet mijn eigen geld hoef uit te geven. Een huis inrichten met het geld van een ander (eigenlijk van de belastingbetaler, dus ook een heel klein beetje van mezelf) geeft wel een speciaal gevoel. Maar beste lezer, als u ook belasting betaalt, wees dan niet ongerust. Ik doe er geen gekke dingen mee. En ik let heus wel op de prijzen.

In het pand voel ik me al aardig thuis inmiddels. Ik heb een paar terrasstoelen aangeschaft, en op het binnenplaatsje zat ik te lunchen vanmiddag, en ik zag al helemaal voor me hoe hier over een poosje studenten zullen zitten tussen hun lessen door. Afhankelijk van de temperatuur kunnen ze op de eerste etage op het zonneterras zitten, of op de schaduwrijke binnenplaats, en voor de echte diehards is er een dakterras waar 's zomers factor 50 nog niet voldoende zal zijn denk ik..

Verschillende mensen hebben al laten weten dat ze graag willen komen kijken hoe het pand eruit ziet. Binnenkort op de NIMAR-site (www.let.ru.nl/nimar en op iets langere termijn ook www.ru.nl/nimar) wat foto's van het pand.
Nadat het pand zo netjes was geschilderd een paar weken geleden, stak het pand ernaast wat schril af, maar ik was heel blij dinsdag toen ik bij aankomst zag dat dat gebouw nu ook een schilderbeurt onderging aan de buitenkant. Dat oogt gelijk een stuk beter.
De afgelopen dagen hebben twee dames zich uit de naad gepoetst om alles helemaal schoon te maken. Ik had van alles aan schoonmaakspullen gekocht, maar wat ze vooral hebben gebruikt waren trekkers en dweilen. De superstofzuiger die ik had gekocht hebben ze niet aangeraakt, en de king size kan met schoonmaakmiddel ook nauwelijks.
Nu ziet alles er piekfijn uit. Laat de minister maar komen! O nee, het pand is nog vrijwel leeg.

Binnenkort meer over de operatie 'inrichting NIMAR'.