Vorige week is het nieuwe onderwijsprogramma op het NIMAR gestart. En dat was een nieuwe mijlpaal want nu kwamen ook de eerste universitaire studenten Arabisch naar het NIMAR. En dat is de doelgroep waarvoor ik in 2002 het NIMAR‑plan was gaan opstellen.
Als onderwijscoördinator van het NIMAR was ik uiteraard aanwezig bij het begin van het programma. Om de docenten te ondersteunen en in te werken (een nieuwe docent voor een aantal vakken), het lesmateriaal klaar te maken en te laten reproduceren etc.
Verder moesten de studenten bij aankomst in Rabat worden opgevangen en naar hun adres in Rabat worden gebracht.
In een paar gevallen moest er wat worden bijgesteld aan het lesmateriaal, ook daar ben ik wat extra uren mee bezig geweest.
Er zijn twee studenten Arabisch van Nederlandse universiteiten, drie studenten Arabisch van de vertaalopleiding van de Lessius Hogeschool te Antwerpen, en één studente met een andere achtergrond: Jacqueline is studente Bedrijfscommunicatie Frans (in Nijmegen) en zij doet twee vakken op het NIMAR maar ze wil ook vakken in het Frans gaan volgen op de faculteit Letteren van de universiteit Mohammed V te Rabat.
Ik had al bijna een jaar contact met Jacqueline over de invulling van haar programma. Steeds vroeg ze me om gegevens om haar programma in te vullen. En steeds zei ik: dat kan ik je nu niet geven, zo gaat dat in Marokko niet, die informatie is niet lang van tevoren bekend. Maar ik verzekerde haar dat het goed zou komen want ik zou samen met haar naar de faculteit gaan om de gevraagde informatie te vragen.
Als onderwijscoördinator van het NIMAR was ik uiteraard aanwezig bij het begin van het programma. Om de docenten te ondersteunen en in te werken (een nieuwe docent voor een aantal vakken), het lesmateriaal klaar te maken en te laten reproduceren etc.
Verder moesten de studenten bij aankomst in Rabat worden opgevangen en naar hun adres in Rabat worden gebracht.
In een paar gevallen moest er wat worden bijgesteld aan het lesmateriaal, ook daar ben ik wat extra uren mee bezig geweest.
Er zijn twee studenten Arabisch van Nederlandse universiteiten, drie studenten Arabisch van de vertaalopleiding van de Lessius Hogeschool te Antwerpen, en één studente met een andere achtergrond: Jacqueline is studente Bedrijfscommunicatie Frans (in Nijmegen) en zij doet twee vakken op het NIMAR maar ze wil ook vakken in het Frans gaan volgen op de faculteit Letteren van de universiteit Mohammed V te Rabat.
Ik had al bijna een jaar contact met Jacqueline over de invulling van haar programma. Steeds vroeg ze me om gegevens om haar programma in te vullen. En steeds zei ik: dat kan ik je nu niet geven, zo gaat dat in Marokko niet, die informatie is niet lang van tevoren bekend. Maar ik verzekerde haar dat het goed zou komen want ik zou samen met haar naar de faculteit gaan om de gevraagde informatie te vragen.
Zo gezegd, zo gedaan. We hadden een afspraak met het hoofd van de afdeling Frans die vertelde wat er aan vakken wordt gegeven in de richting 'communication'. Dat sluit aardig aan bij de studie Bedrijfscommunicatie van Jacqueline. Als toehoorder mocht ze aanschuiven bij een aantal colleges.
Jacqueline vroeg aan de docente welke boeken ze voor deze vakken moest aanschaffen. De docente lachte wat meewarig en antwoordde: “Geen, onze studenten kunnen geen boeken betalen. Ze krijgen dictaten en kopieën, en noteren wat de docent vertelt in het college.”
Toen zouden we ook nog gaan kijken op de plek waar de colleges gegeven worden. Dat is in de universitaire wijk madinat al‑'irfane (stad van het weten). We kwamen bij een studentenflat waar we ook even binnen hebben gekeken. Er is daar een strikte scheiding tussen mannen en vrouwen, en een hoeveelheid cameratoezicht waar Nederlandse studenten helemaal niet goed van zouden worden.
Toen ik daar vroeg naar de faculteit Letteren gebaarde men naar links. Ik vroeg of het te lopen was, en ik de auto daar kon laten staan. Dat was geen probleem. Het was ook heerlijk weer, dus een wandelingetje leek ons wel prettig.
Na zo'n 300 meter hield de weg op, en was er alleen nog een door voetgangers gebaand pad. Op een gegeven moment splitste het pad zich. Er kwamen wat studenten ons tegemoet lopen, en die gaven aan dat de letterenfaculteit links lag. Wij dus naar links. Wat we toen zagen, hadden we nooit verwacht. De achteringang van de faculteit bleek een gat in een muur.
Op de onderstaande foto betreedt Jacqueline de faculteit der Letteren via een 'achterdeurtje'.
Jacqueline vroeg aan de docente welke boeken ze voor deze vakken moest aanschaffen. De docente lachte wat meewarig en antwoordde: “Geen, onze studenten kunnen geen boeken betalen. Ze krijgen dictaten en kopieën, en noteren wat de docent vertelt in het college.”
Toen zouden we ook nog gaan kijken op de plek waar de colleges gegeven worden. Dat is in de universitaire wijk madinat al‑'irfane (stad van het weten). We kwamen bij een studentenflat waar we ook even binnen hebben gekeken. Er is daar een strikte scheiding tussen mannen en vrouwen, en een hoeveelheid cameratoezicht waar Nederlandse studenten helemaal niet goed van zouden worden.
Toen ik daar vroeg naar de faculteit Letteren gebaarde men naar links. Ik vroeg of het te lopen was, en ik de auto daar kon laten staan. Dat was geen probleem. Het was ook heerlijk weer, dus een wandelingetje leek ons wel prettig.
Na zo'n 300 meter hield de weg op, en was er alleen nog een door voetgangers gebaand pad. Op een gegeven moment splitste het pad zich. Er kwamen wat studenten ons tegemoet lopen, en die gaven aan dat de letterenfaculteit links lag. Wij dus naar links. Wat we toen zagen, hadden we nooit verwacht. De achteringang van de faculteit bleek een gat in een muur.
Op de onderstaande foto betreedt Jacqueline de faculteit der Letteren via een 'achterdeurtje'.
Die ingang/uitgang ligt daar omdat veel studenten met de bus naar de faculteit komen, en deze 'ingang' dichter bij de bushalte ligt
Bij de faculteit aangekomen wilde Jacqueline gelijk even haar rooster ophalen. Dat gaat daar ook anders dan in Nederland. Wij zetten hier het rooster op onze website zodat de studenten het kunnen downloaden, printen etc. Zo niet in Marokko. Internet is daar lang niet zo algemeen in gebruik als bij ons, niet bij docenten en niet bij studenten. Daar wordt het rooster opgeprikt in een soort volière en studenten kunnen door het gaas het rooster bekijken en overschrijven.
Dat deed Jacqueline dus ook maar. Ik heb het rooster voor haar ook gefotografeerd.
Een tegenvaller: op vrijdag begint haar college al om acht(!) uur. Dat wordt echt vroeg opstaan dus.
Toen een aardige Marokkaanse studente ons ook nog de zalen had gewezen waar de verschillende colleges worden gegeven, was Jacqueline volledig voorbereid op het volgen van haar eerste Marokkaanse college. Alleen was nog even de vraag wanneer het ging beginnen. "Eind van de week of misschien volgende week, in sha llah". Dat moest Jacqueline nog even zien uit te vinden na mijn vertrek, want ik ging de volgende dag terug naar Nederland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten