Groeten uit Imilchil

Wat kan ik vertellen over Imilchil. Eigenlijk is dit stukje vooral bedoeld om de moeder aller foto's te laten zien.
Imilchil is internationaal bekend om het jaarlijkse fête de fiançailles, een jaarmarkt waar verlovingen worden gesloten tussen mannen en vrouwen van de Berberstam der Ait Haddidou. Dit feest wordt jaarlijks eind augustus gehouden.
Daarnaast is Imilchil bekend om de twee meertjes die er liggen: Iseli en Tiselit. Die namen betekenen resp. bruidegom en bruid. De legende luidt dat een jongen en meisje van twee rivaliserende clans verliefd waren op elkaar, maar niet met elkaar mochten trouwen vanwege die rivaliteit. Ze zijn toen beiden zo heftig aan het huilen geslagen dat ze beiden een meertje vol hebben gehuild. De bruidegom heeft het hardst gehuild want Iseli is het grootste meer.
Maar de meertjes zijn niet zout, dus dat van die tranen dat klopt niet ;-) Het water is afkomstig van smeltwater van sneeuw op de omringende bergen.
De beide meren liggen zo'n acht kilometer uit elkaar. Er loopt een piste van Tiselit naar Iseli, Tiselit ligt aan de asfaltweg. De piste is (soms stapvoets) te doen met een gewone auto. Wie met een gewone auto naar Iseli wil rijden kan het beste bij het hotelletje Tiselit tegen de klok in om Tiselit rijden en dan een piste rechtsaf nemen die over de hoogvlakte loopt.
De foto hieronder is van Tiselit, het kleinste van de twee meertjes. Rechts staat een klein hotelletje waar ik de nacht heb doorgebracht. 's Middags na aankomst ben ik naar boven geklauterd om deze foto (en nog veel meer andere foto's) te maken.
Imilchil ligt op 2100 meter hoogte en is sinds enkele jaren over een geasfalteerde weg te bereiken. Zowel vanuit het Noorden (uit de richting van El Ksiba en Kasba Tadla), als vanuit het Oosten (uit Rich) komt er nu een asfaltweg het dorp binnen.
Vanuit het Noorden zie je eerst het meertje, en nog een paar kilometer verder komt het dorp. Vanuit het Oosten moet je dus eerst door het dorp heen om bij het meertje te komen. Het hotelletje bij het meer is het meest idyllisch gelegen. Bij de ingang van het dorp (uit Noordelijke richting komend) is een kasbah die als hotel is ingericht (Adrar). En in het dorp zelf zijn wat eenvoudige hotelletjes. Mijn voorkeur heeft het hotel Tiselit bij het meer.
De bewoners klagen echter dat er nu nauwelijks nog toeristen naar Imilchil komen. Vroeger was Imilchil een geliefde pleisterplaats voor liefhebbers van pistes met hun 4x4 terreinwagens. Die zoeken nu andere trajecten, maar de 'gewone' toeristen hebben Imilchil nog niet ontdekt. Ik was dan ook de enige gast in het hotelletje bij het meer. En toen ik 's avonds even in het dorpje ging kijken kreeg ik niet bepaald de indruk dat daar nog veel andere toeristen verbleven. Sterker nog, ik was misschien wel de enige toerist die nacht in heel Imilchil.
Het is er ook vrij armoedig want er zijn weinig middelen van bestaan. De meeste bewoners zijn herders die met hun kuddes de omgeving intrekken, en die 's winters naar lager gelegen gebieden trekken. In de winter is Imilchil namelijk bedekt met een dik pak sneeuw.
In het café sprak ik even met enkele onderwijzers, die zelf van buiten Imilchil afkomstig waren. Ze spraken niet eens Berbers, daaraan had ik hen al herkend. Ze vertelden dat Imilchil een zeer marginaal plaatsje is, waar het ook als onderwijzer zwaar werken is. Weinig of geen leermiddelen, barre omstandigheden en bepaald geen traditie om kinderen naar school te sturen en zo lang mogelijk te laten leren.
En dan nu de foto van Tiselit die ik heb gemaakt na een klauterpartij van zo'n 300 meter schat ik. De foto is genomen in Zuidelijke richting, waar nog hogere bergtoppen liggen. Vanuit Imilchil kun je ook recht naar het Zuiden richting Tinerhir (de beroemde Gorges de Todgha), dat is zo'n 100 kilometer, waarvan 30-40 kilometer nog niet is geasfalteerd. Maar in rustig tempo is dat traject ook te doen met een gewone auto, zo verzekerde mij Herman Obdeijn, een van de nestors van Marokkominnend Nederland. Herman heeft dat traject pas nog gereden.




Foto gemaakt met polarisatiefilter en de kleuren zijn wel een beetje opgepimpt met Picassa.