Druk druk druk...

Zojuist terug van een verblijf van twee weken op het NIMAR. En het was druk!
Ik heb een gigantische hoeveelheid afspraken gehad, visitekaartjes verzameld, kilometers gemaakt , lunches en diners gehad etc.
Ik heb met twee delegaties rondgereden (een van de Nederlandse Taalunie en een van Universiteit van Amsterdam).
Ik ben op bezoek geweest in de gevangenis en ik heb een begrafenis meegemaakt.
Ik ben getuige geweest van een (stukje) Heavy Metal popconcert (de gemiddelde leeftijd van de bezoekers schoot omhoog toen Kees en ik het veld betraden ;-). Na 45 minuten hebben we het toch voor gezien (en gehoord) gehouden. Binnenkort vermoedelijk een literair verantwoord verslag hiervan door Kees in de Groene Amsterdammer.
Ik heb een discussieavond bijgewoond over de rol van verschillende talen in moderne muziek en nieuwe media (rap, blogs, chat, SMS etc.)
Samen met docente Choumissa heb ik een flink aantal potentiële gastgezinnen bezocht, waar we onze studenten kunnen laten logeren. Van vrij luxe huizen tot vrij eenvoudige woningen in een echte volkswijk.
Met stagecoِrdinator Hélène heb ik samen een aantal NGO's bezocht die actief zijn in het stimuleren van en opleiden voor kleuteronderwijs, dat in het openbaar onderwijs in Marokko niet bestaat.
Verder heb ik mijn oude liefde Imilchil bezocht (een dorpje op 2100 meter hoogte midden in de Hoge Atlas) en daar gewandeld en stapels foto's gemaakt. Ik heb ook nog een (voor mij) nieuwe toeristische locatie bezocht: les cascades (watervallen) d'Ouzoud. Een aanrader. Ik ben een rondreis met familie en vrienden in Marokko aan het plannen voor het voorjaar van 2008 en Ouzoud wordt zeker in het programma opgenomen, net als Imilchil uiteraard.
Al met al heb ik zo'n 2500 kilometer gereden de afgelopen 2 weken en gelukkig allemaal weer schade- en boetevrij. Daarover binnenkort nog wel wat meer.
Op diverse momenten kreeg ik een VIP-behandeling. Met de taaluniedelegatie werden we tot de grote Hassan II-moskee toegelaten terwijl er niemand anders binnen was in die gigantische moskee. En bij het gevangenisbezoek werd ik ook als VIP binnengehaald en mocht ik mijn contact spreken in de kamer van de onderdirecteur.
En uiteraard heb ik weer de nodige restaurants van binnen gezien. Soms voor representatieve doelen, soms voor de gezelligheid met deze of gene vriend of vriendin. Overigens kunnen ook de representatieve etentjes heel gezellig zijn. Als je met de mensen rondreist bouw je ook een band op. Maar ik heb ook soms een afhaalpizza voor de TV genuttigd als ik toch alleen was.
Afgelopen vrijdag hebben we het eenjarig bestaan van het NIMAR gevierd met een etentje voor NIMAR-medewerkers en hun partners. 7 juni 2006 opende Maria van der Hoeven het NIMAR en een jaar later gonst het er van de activiteit. Delegatie na delegatie komt langs, we komen nauwelijks aan ons 'echte' werk toe.
En last but not least, ik ben voor het eerst in Marokko naar de kapper geweest. Ook daar kreeg ik een VIP-behandeling geloof ik. Mijn foto had zo in één van de bladen gekund. Hij bleef maar borstelen, kammen, knippen etc. Ruim 45 minuten is hij met me bezig geweest, voor 60 dirham (5,50 €). Uiteraard hebben we uitgebreid gekletst ondertussen. Voor een kapper is de beste leerschool de praktijk, niet een school. Voetbalvandalisme komt ook in Marokko op grote schaal voor. Vrouwen zijn bang voor een vrouwelijke kapper, want de kapster zal de klant nooit mooier maken dan de kapster zelf is.

Ik zal binnenkort nog wel wat gedetailleerder schrijven over enkele van de bovengenoemde activiteiten, en er dan een paar foto's bij plaatsen.