Varia

Van 2 tot 12 februari was ik weer op het NIMAR. Ik heb al wat geschreven over mijn activiteiten als klusjesman en onderwijscoördinator.
Nu een paar andere korte berichten in de categorie 'varia'.
Aan het eind van mijn laatste verblijf wilde ik wel eens even ontspannen. Twee weken eerder had het flink gesneeuwd in de Midden-Atlas, en ik hoopte dat er nog sneeuw zou liggen. Ik heb nog nooit in Marokko geskied, en wil dat nog altijd wel een keer doen. Dus een weekend naar de de Midden-Atlas. Daar ligt het plaatsje Ifrane en daar vlakbij is een wintersport station. Helaas, toen we er aankwamen bleek er geen vlokje sneeuw meer te liggen. Volgend jaar beter.
In de Nederlandse media is vorig jaar wat aandacht besteed aan de Marokkaanse 'berberapen' die in de Midden-Atlas leven. We hebben ze vorige week opgezocht, en één conclusie is duidelijk: berberapen zijn geen kaaskoppen. Ik voerde er een een stuk stokbrood met (Nederlandse) kaas ertussen, en hij haalde de kaas er tussenuit, en at het brood op. Ze zijn ontzettend tam die apen. Je kunt ontzettend dicht bij ze komen en ze eten zelfs uit je hand. Een slechte zaak natuurlijk, om die beesten te gaan voeren, maar de verleiding is te groot als ze naar je toe komen zodra je de auto uitstapt. En als er ergens een plastic zakje tevoorschijn komt, trekken ze het bijna uit je handen.

We hadden een 'gite' geboekt bij Azrou, om daar te overnachten. Dat bleek een heel leuk huis te zijn. Met een zeer vriendelijk echtpaar dat het huis bezat en ons uitgebreid vertelde over de omgeving.
Het adres hadden we uit het boekje 'bijzondere logeeradressen in Marokko' (uitg. Hobb, vertaald uit het Engels, oorspronkelijke titel: Special Places to Stay, Alastair Sawday).
Het echtpaar bleek nog op zoek naar belangstellenden voor een geitenkaasproject. Dat project hield in: zelf wat geiten houden en ook geitenmelk opkopen bij andere geitenhouders in de omgeving, en daar dan kaas van maken voor de hotels en andere toeristische onderkomens in de omgeving.
Staat het idee je aan? Neem dan contact met mij op.

Op zondagavond waren we weer terug in Rabat, want maandag zou ik weer teruggaan naar Nederland. 's ochtends rond 11 uur zat ik nog op mijn kamer wat laatste zaakjes af te ronden, toen ik opeens een gerommel waarnam, en het hele pand stond ineens te schudden. Dat duurde zo'n 10 seconden. Een aardbeving dacht ik, en ik spoedde mij naar beneden. Ik zat op de 2e etage. Op de eerste etage was een les aan de gang, en ook daar kwamen de dames net de lesruimte uit. "Kom mee naar buiten" zei ik. Het geschud was inmiddels alweer opgehouden. Zo stonden we daar buiten, bij de achteruitgang in de steeg. De buren van het garagebedrijf keken ons vragend aan. "Wat doen jullie ineens allemaal buiten?". Zij hadden op de grond niets gemerkt.
Maar het was wel degelijk een aardbeving. Later, na terugkomst in Nederland, las ik dat het een zeebeving is geweest op de Atlantische Oceaan, die in Marokko en ook Spanje en Portugal voelbaar was. Het was een lichte beving. Ik kon nergens in ons pand scheuren in het pleisterwerk ontdekken gelukkig. Na de rampspoed van de stroomstoot en de kortsluitingsbrand konden we dat er niet ook nog eens bij hebben.