In de koffer

Elke keer dat ik naar het NIMAR reis, gaat er in mijn koffer van alles mee dat voor het reilen en zeilen van het NIMAR bestemd is.
Aan kleding en toiletartikelen hoef ik niet zo veel mee te nemen, dat heb ik allemaal daar liggen. Ook sportschoenen voor de noodzakelijke lichaamsbeweging liggen daar.
Maar er gaan ook spullen mee die je misschien niet zou verwachten.
Zo heb ik deze keer een hoeveelheid speelgoed meegenomen, niet om mee te (laten) spelen, maar als lesmateriaal. In mijn eigen beginnerscursus Marokkaans maak ik in het begin ook altijd gebruik van autootjes, boerderijdieren en playmobil-poppetjes die ik uit de speelgoedverzameling van mijn (inmiddels groot gegroeide) zoons heb gehaald. Daarmee kun je in het begin van een cursus toch leuke leerzame dingen doen. Dus heb ik op verzoek van de docente Marokkaans dialect het e.e.a. aan speelgoed aangeschaft voor het NIMAR.
Op verzoek van de directeur heb ik 4 zakjes met mini-stroopwafels meegenomen. Dat deelt lekker uit aan bezoekers bij de koffie, en is typisch Nederlands. Het schijnt dat binnenkort een Marokkaanse (geremigreerde) ondernemer zich aan de stroopwafels gaat wagen.
Ook 2 doosjes met theezakjes heb ik meegenomen. Rooibosthee is in Nederland nauwelijks nog weg te denken, in Marokko is het niet te vinden. De echte Marokkaanse thee drink ik eigenlijk steeds minder. Te zoet. Mierzoet lees je altijd in de reisverslagen. Uiteraard kun je vragen om muntthee met minder suiker, maar dat is lang niet altijd mogelijk.
Verder heb ik altijd een losse harddisk bij me, met daarop een verzameling videobestanden van de Marokkaanse televisie. Die kunnen op het NIMAR worden gebruikt in het onderwijs, of als informatiemateriaal over Marokko. Ik ontvang die programma's via de schotel in Nederland, en vervolgens neem ik ze als computerbestanden (mpeg) weer mee terug naar Marokko. Er zijn leerzame programma's bij, die heel nuttig zijn in het onderwijs. Dat kunnen programma's in Marokkaans dialect zijn, of in het Modern Standaard Arabisch.
Voor een van de docenten heb ik een USB-dongle voor draadloos internet meegenomen. Bij mij thuis lag die ongebruikt te liggen sinds alle laptops standaard met wifi worden uitgerust. Zij kan er op het NIMAR haar eigen (wat oudere) laptop mee aan het net hangen. Zo heb ik wel eerder apparatuur uit Nederland meegenomen die thuis overbodig was geworden. In Marokko is men er blij mee.
Ten slotte, ook in de categorie technische zaken, nog een lange VGA-kabel, om de beamer (videoprojector) van het NIMAR met een van de PC's te kunnen verbinden. De beamer wordt gebruikt in het onderwijs, of (in de toekomst) om filmavondjes te houden voor de Nederlandse gemeenschap in Rabat.
En mee heen en weer gaan ook altijd wat laders: voor de telefoon, mijn laptop en PDA, mijn mp3-speler.
En, niet vergeten deze keer, mijn zonnebril. 4 weken geleden was het in Nederland zulk weer dat ik daar niet aan gedacht had. In Marokko was het toen heerlijk weer, en zeker met autorijden heb ik hem wel gemist. Aangezien ik een bril op sterkte moet hebben kon ik niet zomaar een (immitatie) Ray Ban aanschaffen op straat.
En zowaar, bij aankomst op het vliegveldje van Rabat-Salé moest ik zelfs mijn koffer openmaken. Bij het scannen van de koffer was de beambte iets opgevallen, ik denk die losse hard disk. Maar bij een vluchtige inspectie van de inhoud vond men het prima. Uiteraard helpt altijd dat ik in vlot Marokkaans Arabisch kan uitleggen waar al die zaken voor bestemd zijn.