kruip in de huid van de gemiddelde Marokkaan

Een aantal weken geleden presenteerde ik op mijn blog een samenvatting van de enquête uit het blad TelQuel naar de stand van

zaken in Marokko op sociaal maatschappelijk gebied. Dat leverde veel reacties op. Ik had toen toegezegd dat ik nog een vertaling zou geven van afsluitend artikel waarin de gemiddelde Marokkaan aan het woord komt.

Dat was er nog niet van gekomen maar bij deze wil ik die belofte inlossen.

Het onderstaande stuk is geschreven om de resultaten van de enquête samen te voegen in één denkbeeldige gemiddelde Marokkaan.

Profiel: kruip in de huid van de gemiddelde Marokkaan

Goedendag. Ik heet Fatima en ik ben de gemiddelde Marokkaan. Zonder de vrouwenhaters tekort te willen doen, wij vrouwen zijn met een half miljoen meer dan de mannen.

Ik ben 30 jaar, sinds 3 1/2 jaar getrouwd en ik heb al een kind. De tweede staat gepland want ik ben recentelijk gestopt met de pil. Mijn man en ik doen het eens in de twee dagen. Maar waarom praat ik over zulke intimiteiten? Net als 60% van mijn landgenoten verricht ik het gebed elke dag en zoals iedereen doe ik (officieel) aan de Ramadan. In sha llah zal ik op bedevaart naar Mekka gaan voordat ik op 74 jarige leeftijd zal komen te overlijden. Ik ben altijd zeer geraakt als ik Mekka op televisie zie via een satelliet kanaal. Van de drie uren die ik dagelijks naar televisie kijk, is ongeveer de helft naar de Marokkaanse zenders. Ik kijk soms naar het nieuws maar ik laat de serie Alejandro nooit voorbijgaan. Ik doe mijn uiterste best om op tijd terug thuis te zijn. Soms als ik laat ben neem ik een taxi. U heeft begrepen dat ik een actieve stadsbewoner ben. En ja, net als 54% van de Marokkanen in mijn leeftijdscategorie heb ik werk. Samen met mijn echtgenoot verdien ik 5300 dirham per maand en dat is net genoeg om ons kleine huis te onderhouden dat we hebben gekocht. Op ons bordje komen dagelijks drie broden, 60 g vlees, een derde ei en uiteraard de onvermijdelijke pot Marokkaanse thee. Zo is het nou eenmaal. Tussen voeding, onderdak, transport en het het kopen van beltegoed blijft er voor ons nog een klein beetje geld over om plezier mee te maken. We kopen nooit een boek, we gaan nooit naar de bioscoop en we hebben nog nooit gereisd. Of jawel, één keer. We hebben de trein genomen, 140 km gereisd en we hebben twee dagen doorgebracht bij mijn vader in een stadje aan de kust. Lijkt het je wat, mijn leven?