Woensdag 21 januari: tussen 9 en 11 hadden we ons tweewekelijks werkoverleg.
Terwijl we daarmee bezig waren kregen we een klacht van de buurman over lekkage langs de muur aan zijn kant. De indruk was dat de oorzaak van de lekkage aan onze kant zou zitten.
Dus werd een loodgieter gebeld. Die kwam kijken, en stelde voor het complete leidingwerk in ons pand te vernieuwen. Dat was een nogal omvangrijke operatie.
De huisbaas kwam ook langs om huur op te halen, toen hij hoorde van het probleem belde hij zijn eigen loodgieter om te komen kijken.
Dat werd zoeken en zoeken, maar uiteindelijk was de conclusie dat er inderdaad een lek in de muur aan onze kant moest zitten.
Ondertussen was er een ploeg van Maroc Telecom verschenen voor het aansluiten van een nieuwe telefooncentrale. De oude gaf problemen en moest vervangen worden. Ze zouden vandaag bellen voor een afspraak, maar nu stonden ze zonder afspraak op de stoep. NIET weg laten gaan zei ik. Installeren dat ding! Dus die gingen ook aan de slag. Boren, draden trekken etc. Maar, dit blijft Marokko, debenodigde kabels hadden ze niet bij zich. Geen probleem, onze bewaker Abdellah sprong op zijn scooter en scheurde naar de doe-het-zelf-zaak.
En toen kwam er ook nog een telefoontje van onze leverancier van kantoormeubilair, dat het meubilair dat gistermiddag om 16.30 was besteld in Casablanca, vandaag al in Rabat bezorgd zou worden. OK, laat maar komen!
Ondertussen was de loodgieter aan de slag gegaan met hakken en breken om het lek te traceren, bij ons in de muur, en de zooi werd steeds groter. Puin van weggehakt stucwerk en bakstenen vulden de hal op de bovenste etage. Twee kasten zijn weggeschoven om ruimte te creëren.
Als een geluk bij een ongeluk belde leverancier Mobilia met meubels voor ons nieuwe gastenappartement dat ze pas morgen zouden komen afleveren.
Het kantoormeubilair werd gemonteerd en in de kamers ingeruimd, verpakkingsmateriaal slingerde overal rond.
Terwijl we daarmee bezig waren kregen we een klacht van de buurman over lekkage langs de muur aan zijn kant. De indruk was dat de oorzaak van de lekkage aan onze kant zou zitten.
Dus werd een loodgieter gebeld. Die kwam kijken, en stelde voor het complete leidingwerk in ons pand te vernieuwen. Dat was een nogal omvangrijke operatie.
De huisbaas kwam ook langs om huur op te halen, toen hij hoorde van het probleem belde hij zijn eigen loodgieter om te komen kijken.
Dat werd zoeken en zoeken, maar uiteindelijk was de conclusie dat er inderdaad een lek in de muur aan onze kant moest zitten.
Ondertussen was er een ploeg van Maroc Telecom verschenen voor het aansluiten van een nieuwe telefooncentrale. De oude gaf problemen en moest vervangen worden. Ze zouden vandaag bellen voor een afspraak, maar nu stonden ze zonder afspraak op de stoep. NIET weg laten gaan zei ik. Installeren dat ding! Dus die gingen ook aan de slag. Boren, draden trekken etc. Maar, dit blijft Marokko, debenodigde kabels hadden ze niet bij zich. Geen probleem, onze bewaker Abdellah sprong op zijn scooter en scheurde naar de doe-het-zelf-zaak.
En toen kwam er ook nog een telefoontje van onze leverancier van kantoormeubilair, dat het meubilair dat gistermiddag om 16.30 was besteld in Casablanca, vandaag al in Rabat bezorgd zou worden. OK, laat maar komen!
Ondertussen was de loodgieter aan de slag gegaan met hakken en breken om het lek te traceren, bij ons in de muur, en de zooi werd steeds groter. Puin van weggehakt stucwerk en bakstenen vulden de hal op de bovenste etage. Twee kasten zijn weggeschoven om ruimte te creëren.
Als een geluk bij een ongeluk belde leverancier Mobilia met meubels voor ons nieuwe gastenappartement dat ze pas morgen zouden komen afleveren.
Het kantoormeubilair werd gemonteerd en in de kamers ingeruimd, verpakkingsmateriaal slingerde overal rond.
En wie hield het hoofd koel: Farid onze rots in de branding, onze alleskunner. Hij kwam op het idee Abdellah op de scooter weg te sturen, hij stond iedereen te woord en is vandaag minstens 40x twee trappen op en af geweest. Ik was zelf nog wat aan het uitzieken van een griepaanval in het weekend, voelde me nog wat slapjes dus ik probeerde zelf zo weinig mogelijk de trap op en af te gaan.
Om 4 uur eindigt de werkdag van onze rots in de branding, maar hij zegde een andere (werk)afspraak af om het fort te blijven bewaken.
Ik had inmiddels gasten uit Nederland ontvangen, en moest me met hen bezighouden maar voelde me wel schuldig.
Als het NIMAR een Macdonalds was, en we zouden doen aan 'medewerker van de maand' zou Farid de eerste zijn.
Om 4 uur eindigt de werkdag van onze rots in de branding, maar hij zegde een andere (werk)afspraak af om het fort te blijven bewaken.
Ik had inmiddels gasten uit Nederland ontvangen, en moest me met hen bezighouden maar voelde me wel schuldig.
Als het NIMAR een Macdonalds was, en we zouden doen aan 'medewerker van de maand' zou Farid de eerste zijn.
1 opmerking:
Beste Jan,
Ik heb meerdere malen gehoord dat jij het NIMAR als een dochtertje beschouwd -en dan hopen dat je zoons niet jaloers worden :)-, en ik zie het als een zusje. Dus ik heb ook een deel van de verantwoordelijkheid om voor haar te zorgen.
Een reactie posten