Eindelijk een directeur!

Eindelijk een directeur!
Het heeft al een keer in de Volkskrant gestaan (door Kees Beekmans), en in Trouw (door Julie van Traa), maar toen was het nog lang niet rond. Nu wel. Paolo De Mas wordt de directeur van het NIMAR.
Omdat Paolo niet bij de Radboud Universiteit op de loonlijst stond was het allemaal nog niet zo eenvoudig te regelen, en dat verklaart dan ook waarom het zo lang heeft geduurd.
Ik ben blij dat het eindelijk rond is, zodat de zaken niet meer op mij alleen neerkomen. Alhoewel Paolo de afgelopen maanden, in afwachting van zijn benoeming, wel voortdurend heeft meegedacht. We hebben flink wat gemaild, gebeld, geskypt, en toen ik in maart naar Marokko ging om de huisvesting definitief te regelen, hebben we op Schiphol nog samen over de tekeningen van het beoogde pand gebogen gezeten.
Veel mensen hebben me de afgelopen tijd gevraagd waarom ik niet zelf, als initiatiefnemer, de eerste directeur wilde worden. Het antwoord is eenvoudig: op grond van mijn privésituatie wilde ik dat (nu nog) niet. Mijn jongste zoon Oscar is in april 14 geworden (terwijl Pappie in Marokko zat) en zolang hij op het VWO zit wil ik hem (en de rest van de familie) niet naar het buitenland meenemen. En in mijn eentje in Marokko gaan zitten was wat mij betreft ook geen optie. De situatie in de afgelopen 2 maanden is wat dat betreft al lastig genoeg geweest: ongeveer de helft van de tijd in Nederland (fijn bij het gezin maar in de kou), en de andere helft in Marokko (in een lekker zonnetje).
Weliswaar zal dat tot de opening op 7 juni nog wel even zo blijven, maar daarna moet er toch een nieuwe situatie intreden, waarin ik weliswaar nog met enige regelmaat in Marokko zal zijn, maar niet meer met een frekwentie van 2 weken per maand.
Over de hectische periode die er nog aankomt zal ik af en toe nog een stukkie bloggen.